Św.Teresa z Avila

„Oko nie widziało i ucho nie słyszało i w serce człowieka nie wstąpiło, co Bóg przygotował tym, którzy Go miłują.
(I Kor. 2, 9).

„Wielkie to szczęście, komu dano oglądać rzeczy tam­tego świata, i miejsce, gdzie ma żyć wiecznie; jako wędrowiec, z daleka dążący do krainy, w której ma za­mieszkać, z większą łatwością i otuchą będzie znosił trudy podróży, gdy wie, bo naocznie o tym się przekonał, że tam, dokąd zmierza, czeka go słodki, niczym niezmą­cony odpoczynek: tak i ten, kto raz ujrzał rzeczy niebie­skie, z łatwością potem wznosi się do rozważania ich; w nich sobie osładza przykrości ziemskiej pielgrzymki i prawdziwie już, rzec można, ma obcowanie swoje w niebiosach. Jedno spojrzenie w niebo pogrąża duszę jego w głębokim skupieniu, wszystka myśl jego rozkosznie się zatapia w tej rajskiej krainie, której chwałę Pan z da­leka raczył mu ukazać. Wielki to zysk! Nieraz tego do­znaję, że towarzystwem moim i pociechą moją są ci, któ­rzy tam żyją i którzy sami, zdaniem moim, prawdzi­wie żyją.Czytaj dalej »W szkole św. Teresy (18)  – O szczęśliwości niebieskiej

„O Boże mój! Mądrości nieskończona, bez miary, ni granic, i nad wszelki rozum anielski i ludzki! O Miłości, która mię miłujesz więcej, niż ja sama siebie miłować, więcej, niż pojąć, zdołam! Czemużbym miała chcieć i pra­gnąć czego więcej nad to, co ty mi dać chcesz? Czemuż­ bym miała wysilać się na proszenie Ciebie o rzecz odpo­wiednią pragnieniu memu, kiedy wszystko, cokolwiek ro­zum mój obmyśleć, czegokolwiek pragnienie moje pragnąć może Ty naprzód to znasz i wiesz, i nie tylko rzecz samą alei kres, i koniec jej, a ja nie wiem co i jak może być z moim pożytkiem.

W czym dusza moja upatruje korzyść dla siebie, w tym może by właśnie znalazła szkodę. Jeśli­ bym Cię prosiła, przypuszczam, o oddalenie ode mnie ja­kiego cierpienia, a cierpienie to miałoby na celu wyćwi­czenie mnie w umartwieniu, cóżby znaczyła taka prośba moja? Jeślibym, przeciwnie, prosiła Ciebie, byś zesłał na mnie ten krzyż, może by mu nie dorównała słaba jeszcze i niezdolna do wytrzymania takiej próby cierpliwość moja; a jeślibym ją i wytrzymała, lecz nie była jeszcze dość mocno utwierdzona w pokorze, mogłabym wyobrażać so­bie, że to ja uczyniłam coś wielkiego, kiedy Ty sam, Boże mój, wszystko czynisz i sprawujesz. Czytaj dalej »W szkole św. Teresy (17) – O zdaniu się na Boga

W Imię Ojca i Syna i Ducha św. Amen.

„Im wyżej dusza postąpi, tym bliższe ma obcowanie z Panem. Nie będzie tu od rzeczy, że wam pokażę, jak Pan, gdy zechce, zniewala duszę do tego z Nim towarzy­stwa tak, iż nie jest w jej możności ani na chwilę odłączyć się od Niego. Jasno to widać z cudownych dróg i sposo­bów, jakimi On w Boskiej łaskawości Swojej nam Siebie udziela i w niewypowiedzianie dziwnych zjawieniach mi­łość nam Swoją okazuje” (1)

„Cudownym, Bogu samemu wiadomym sposobem przedstawienia prawdy, ukazuje jej się Trójca Przenaj­świętsza, w płomiennej jasności, na podobieństwo olśnie­wającego obłoku i w tej jasności niewypowiedzianym spo­sobem poznania, widzi dusza wszystkie razem trzy Osoby Boskie, i każdą oddzielnie, i z przewyższającą pewnością prawdy poznaje, jako wszystkie te trzy Osoby są jedną istnością, jedną wszechmocnością i mądrością, jednym Bogiem; tak, iż to, co poznajemy przez wiarę, tu poznaje dusza przez widzenie. W takim widzeniu trzy Osoby Bo­skie udzielają siebie duszy, i mówią do niej, i dają jej zro­zumienie tego, co Pan mówi w Ewangelii: „Jeśli Mię kto miłuje, będzie chował mowę moją; i Ojciec mój umiłuje Go, i do niego przyjdziemy, i mieszkanie u niego uczynimy (2).Czytaj dalej »W szkole św. Teresy (15) – O Trójcy Przenajświętszej

„Mnie dobrze jest trwać przy Bogu moim; pokładać w Panu Bogu nadzieję moją” 
(Ps. 72, 28).

„Przedstaw sobie Pana, stojącego tuż przy tobie; patrzaj, z jaką miłością i z jaką pokorą raczy ciebie nauczać. Wierzaj mi, takiego dobrego Przyjaciela nigdy, o ile zdołasz, nie odstępuj. Gdy nabierzesz zwyczaju trzymania się zawsze w obecności Jego, a On będzie widział, że czynisz to z miłości i starasz się we wszystkim podobać się Jemu, już się od Niego, jak to mówią, nie odczepisz. Nigdy On ciebie, ani na chwilę nie opuści; będzie cię wspierał we wszystkich strapieniach twoich, na każdym kroku będzie tobie stróżem i przyjacielem. Czy to mała rzecz, jak wam się zdaje? Zawsze i wszędzie mieć przy boku swoim takiego Przyjaciela?”.Czytaj dalej »W szkole św. Teresy (11) – O ćwiczeniu się w obecności Bożej