Krzyże są zazwyczaj najskuteczniejszym i najpewniejszym środkiem, za po mocą którego Bóg wyniszcza w nas wszelkie poruszenia miłości własnej, budując wspólnie z nami, na ruinach i szczątkach tejże, wspaniały gmach Swej świętej miłości.Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (33 – ost.) – O cierpieniach i krzyżach.
I.
Miłość własna, wyraźna, wybitna, przez którą w wielkie i ciężkie popadamy grzechy, jeśli nam nie brak bojaźni Bożej, łatwo spostrzec się daje. Głos sumienia wyrzuca nam nieustannie, że gwałcenie praw i przykazań Bożych, aby wasnym upodobaniom i skłonnościom dogodzić, jest ciężką zbrodnią, którą Bóg prędzej lub później ukarać musi. Tylko niesłychanie zepsuta natura i zła wiara, mogłyby uniewinniać miłość własną do tak wysokiego posuniętą stopnia; a i tak pomimo wszelkich usiłowań, nie osiągnęłaby zamierzonego celu; ponieważ sumienie wystąpiłoby przeciw niej samej, w obronie praw Boskich, a na próżno szukałaby sposobu, któryby je do milczenia przymusił.Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (32) – O potrzebie zwalczania miłości własnej
Miłość własna pochodzi głównie z wielkiej niedoskonałości, jakiej każde stworzenie, od chwili swego przyjścia na świat podlega: ta niedoskonałość objawia się zazwyczaj we własnym szacunku, w przywłaszczaniu sobie korzyści i zalet, tak wewnętrznych jak i zewnętrznych, które otrzymaliśmy od Boga ; i w niezmiernym upodobaniu w sobie i w tych korzyściach, rządząc nimi według własnej chęci i woli.Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (31) – O przyczynach i przejawach miłości własnej
II.
Ponieważ miłość własna jest nieprzyjaciółką miłości Bożej, sprzeciwia się tym samym w wysokim stopniu godziwemu przywiązaniu, jakie powinniśmy mieć względem siebie samych. Tak rozum jak i wiara pobudzają nas do obowiązku ukochania całą siłą duszy, naszego prawdziwego, jednego ; i najwyższego dobra; i zarówno rozum jak i wiara wskazuje nam, że tym najwyższym dobrem może być Bóg tylko. Co więcej, wiara, uczy nas, że jeśli w tym życiu kochać Boga będziemy, w ten sposób, jak nam to przykazanie miłości nakazuje: to za wierne spełnienie tego przykazania, będziemy Go oglądać, kochać i posiadać przez wieczność całą; i to nierozdzielne a wieczne połączenie nasze z Bogiem, będzie, najwyższe nasze szczęście stanowić.Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (30) – O miłości własnej (cz.2)
Poświęciwszy wszystkie poprzednie medytacje rozważaniu o miłości Bożej, postanowiliśmy w tych ostatnich głębszą zwrócić uwagę na miłość własną, abyśmy mogli znienawidzić ją, przy bliższym jej poznaniu, i powziąć stałe a mocne postanowienie wytępienia jej i zniszczenia do gruntu.Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (29) – O miłości własnej (cz.1)
Umartwienie wewnętrzne polega na zupełnem i ustawicznem wyrzeczeniu się siebie, w każdym życia wypadku; jak to Chrystus Pan wymaga od tych, których powołuje do postępowania za Sobą. A że jedynie drogą czystej miłości Bożej, można ten cel osiągnąć i doprowadzić go do szczytu doskonałości: zarówno też wytrwałe ćwiczenie się w umartwieniu wewnętrznem , jest nieodzownym i najskuteczniejszym środkiem potęgowania w nas coraz bardziej miłości Bożej. Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (28) – O umartwieniu wewnętrznym
I.
W praktyce miłości czynnej są jeszcze trzy zasady i warunki, które wiernie wypełnić trzeba, a które stanowić będą przedmiot tej medytacji.
Pierwszą zasadą jest, aby nigdy nie sądzić Boskiego względem nas postępowania. Oddawszy się raz Bogu, przyjęliśmy zarazem na siebie ten obowiązek, wobec nieskończonego Majestatu Boskiego, aby nie badać Jego zamiarów, nie zastanawiać się i nie zgłębiać przyczyn i powodów , dlaczego w ten a nie w inny sposób, Bóg te zamiary Swoje względem nas przeprowadza. Obowiązani jesteśmy zaufać Jego nieskończonej mądrości i wierzyć mocno, że Bóg żadną miarą mylić się nie może, co do sposobów działania; a które w każdym razie zmierzają do powiększenia Jego chwały a naszego uświątobliwienia. Powinniśmy wreszcie bezwzględną ufność w dobroci Jego pokładać, uważając jego pozorną czasem względem nas surowość, jako konieczny i nieodzowny warunek, który ma dobro i szczęście nasze na celu.Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (27) – O zasadach w praktyce miłości czynnej
O zupełnym poddaniu się Bogu.
I.
Dusza, która się raz Bogu oddała, nie ma już więcej prawa rozporządzać sobą. W każdej okoliczności jej życia, tak pod względem wewnętrznym jak zewnętrznym, Bóg wyłącznie kierować i prowadzić ją może. Powinna też nieustannie tak w sercu, jak na ustach mieć tę przepiękną modlitwę, którą Kościół święty codziennie każe sługom swoim w „Prymie z Officium powtarzać; a zaczynającej się od tych słów : „Dirigere et sanctificare regere et gubernare dignare, Domine Deus, etc “Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (26) – O zupełnym poddaniu się Bogu
I.
Ktokolwiek ma szczerą wolę kochania Boga z całego serca powinien najpierw Bogu z głębi duszy za tę wielką łaskę podziękować; ponieważ to pragnienie jest wielkim darem i łaską Bożą, i nikt go sam w sobie wzbudzić nie może,— następnie bez zastrzeżeń i bez wymówek niechaj całkowicie i niepodzielnie odda się Bogu, na wyłączną własność.Czytaj dalej »Rozmyślania o miłości Bożej (25) – O praktyce miłości, czyli o miłości czynnej
